Rozdział 7

Ej! Zagląda ktoś tu jeszcze? Bo córka marnotrawna wróciła. Wróciłam dzięki namowie Romily Asterii Ellis i to właśnie jej dedykuję ten rozdział, ale także z powodu mojego sentymentu do tego opowiadania. Było to moje pierwsze opowiadanie i mam zamiar doprowadzić je do końca chociaż rozdziały będą się pojawiać średnio raz na miesiąc.

Podkład muzyczny

D iana wraz z Vivian szły do swojego dormitorium przygotować się przed dzisiejszą, huczną imprezą w Pokoju Wspólnym Slytherinu. Dziś były urodziny profesora Notta. Jednak impreza nie miała nic wspólnego z jego urodzinami. Po prostu Nott co roku w dzień swoich urodzin brał sobie wolne. W sumie nikt nie wiedział co robi przez cały dzień, kiedy go nie ma, ale nikogo nie obchodziło to zbytnio. Liczyło się to że nie było żadnych ograniczeń. Cały zapas alkoholu z Pokoju Życzeń już znajdował się już w Pokoju Wspólnym, a cały Hogwart żył dzisiejszym wieczorem. Oczywiście nie każdy mógł sobie tak po prostu wpaść do Ślizgonów na najgorętszą imprezę roku. Trzeba było mieć jakiegoś dobrego znajomego Ślizgona.

- Ej, Mała! – usłyszały czyjś znajomy głos za plecami. Już po chwili był przy nich James Potter.

- Potter, mówiłam ci coś. – powiedziała z westchnieniem Diana. Jednak nie była dla niego taka surowa jak jeszcze kilka dni temu. Ich relacje od tego czasu uległy znacznemu ociepleniu.

- No wiem, wiem… - westchnął z szelmowskim uśmieszkiem James. – Wybieracie się na dzisiejszą imprezę, co ?

- No jak mogłybyśmy to przepuścić – wtrąciła się Vivian.

- Chyba musiałaby się jakaś tragedia wydarzyć… - zaśmiała się Diana. Ostatnio zdarzało jej się to coraz częściej. Zrobiła się zdecydowanie bardziej otwarta i coraz cześciej się uśmiecheła i wygłupiała z innymi  z czego niezwykle cieszyli się jej przyjaciele.

- A tak co do tragedii… - mrukną Potter wskazując dziewczyną ruchem głowy stojącą na końcu korytarza McGonnagal. Wyglądało na to że poszukuje kogoś w gąszczu uczniów przelewających się przez korytarze do swoich dormitoriów.

- O ! Panno Malfoy! – zawołała wreszcie dyrektorka zauważywszy Ślizgonki idące z Jamesem Potterem i ruszyła w ich kierunku.

- Powodzenia – mrukną James posyłając blondynce pokrzepiający uśmiech. Ze śmiechem zarzucił jej kopniaka na szczęście i ruszył w kierunku błoni gdzie czekał na niego błękitno włosy Louis Weasley.

- Dzień Dobry, Pani Profesor– przywitały się grzecznie Vivian i Diana.

- Dzień Dobry, Panno Parkinson, Panno Malfoy.–  Skinęła im głową kobieta.

- Zobaczymy się w dormitorium.– dodała szeptem Vivian i zniknęła w tłumie dołączając się do grupki Ślizgonów zmierzającej do lochów.

- Chciała Pani mnie widzieć? – spytała zaniepokojona Malfoyówna. Kiedy McGonnagal kogoś wzywała do siebie to nigdy nie wróżyło to niczego dobrego. Ostatnio gdy wezwała do siebie Arię Nox to tylko po to żeby jej przekazać list od Ministerstwa z wiadomością o śmierci jej rodziców. Ostatnio takie listy dostawała coraz większa ilość uczniów i nikt nie wiedział kto stoi za owymi tajemniczymi zabójstwami. Diana czuła jak żołądek podchodzi jej do gardła. Zaczęła się bać o swojego ojca, który od jakiegoś czasu do niej nie pisał. Myślała że jest po prostu zapracowany…

- Tak. Muszę z tobą porozmawiać. Może przejdziemy do mojego gabinetu – zaproponowała starsza kobieta. Diana skinęła tylko głową i ruszyła za profesorką. Narastała w niej coraz większa panika. Gdy znalazły się w gabinecie kobieta kazała jej usiąść.

- Dziś do Hogwartu przyszedł list do ciebie – powiedziała Minerwa okrążając swoje biurko i siadając po drugiej jego stronie. Starsza kobieta wolnym ruchem położyła na blacie burka śnieżno-białą kopertę z wykaligrafowanym napisem „Diana Narcyza Malfoy”. Dziewczyna od razu poznała pismo swojego ojca i odetchnęła z ulgą. Wzięła kopertę do dłoni.

- Ale dlaczego Pani mi go daje. Czemu sowa go nie przyniosła? – zdziwiła się blondynka.

- Ministerstwo teraz monitoruje całą pocztę dla uczniów, dlatego twój ojciec wysłał to do mnie. Zapewne nie chciał żeby ktokolwiek to czytał – objaśniła szybko. Diana odtworzyła kopertę. Spojrzała na pergamin cały zapisany zgrabnym, pochyłym pismem.

Droga córeczko,

Pewnie dziwi cię fakt iż dostajesz ten list od profesor McGonnagal, ale uwierz mi że nie miałem innego wyboru. Nie mogłem pozwolić żeby ktoś z Ministerstwa to przeczytał. Już je opanowali. Nie mogę wam pozwolić żebyście jechali Hogwart Ekspresem. Jutro przyjadę po ciebie, Scorpiusa i Marcusa. Rozmawiałem z Blaisem i jego starszymi synami. Wszyscy uważamy że to najlepsze wyjście. Nie przeżyłbym tego gdyby wam się coś stało. W domu będzie bezpieczniej. Chociaż tego też już nie jestem pewny. Wiem jednak że jak będziecie przy mnie to będę mógł was obronić. Wiem co sobie teraz myślisz. Wierzysz że sama się obronisz, ale to naprawdę nie są ludzie którym mogłabyś stawić czoła mimo twojej szaleńczej odwagi. Po prostu tak będzie lepiej. Na święta pojawi się u nas ktoś jeszcze. Moi rodzice. Tak, twoi dziadkowie. Wiem dobrze że nie wiedziałaś o ich istnieniu, ale ty zawsze pałałaś nienawiścią do takich ludzi jak oni… Nie miałem odwagi ci tego powiedzieć, bo musisz wiedzieć że ostatnie swoje lata spędzili w Azkabanie.

Wiem że nie zbyt wiele zrozumiałaś z tego listu, ale nie mogłem ryzykować. Jakby ktoś to przeczytał mielibyśmy spore problemy. Wszystko wyjaśni się kiedy po was przyjadę.

Trzymaj się.

Tata

Diana przeleciała jeszcze kilka razy tekst wzrokiem. Nie miała pojęcia o co chodzi.

Jacy oni? Kto przejął ministerstwo? Co to za niebezpieczni ludzie? O co w tym wszystkim chodzi ? To rodzice ojca żyją ? Byli w Azkabanie? Zabili kogoś? Czemu mieliby mieć problemy jakby nie powiedział jej czegoś co powinien?

Diana nie mogła wziąć oddechu. Czuła jak się dusi przytłaczającym ją strachem i nawałem pytań.

- Panie profesor ja….. Ja muszę zaczerpnąć świeżego powietrza – wymamrotała i jak oparzona wybiegła z gabinetu dyrektorki. Biegła przez zamek sama nie wiedząc dokąd. Przypadkowo mijani przez nią uczniowie patrzyli na nią zdziwieni. Podczas gdy ona biegła przed siebie nie oglądając się na nikogo. Kiedy tylko wybiegła z zamku uderzyło ją zimne wilgotne powietrze. Usiadła na ławce, zamknęła oczy i oddychała. Po prostu oddychała.

Na błoniach było już całkiem biało, a delikatne płatki śniegu opadały na jej jasne loki i rozpuszczały się na nich powoli. Malfoyówna otworzyła powoli oczy. Wszechobecna mgła, która jeszcze przed chwilą mocno ograniczała widoczność nieco się przerzedziła. Dziewczyna zaczęła się rozglądać naokoło. Liczyła że znajdzie tu Jamesa. Chciała mu o tym wszystkim opowiedzieć. Wiedziała że on jak nikt inny ją pocieszy i pomoże to jakoś wszystko sobie w głowie poukładać. Diana po chwili dostrzegła stojące w oddali dwie postacie i…. Na Merlina! Ktoś tam przed nimi leżał!

Diana czym prędzej podbiegła do ledwo widocznych postaci. Kiedy była już całkiem bisko zobaczyła coś czego by się nie spodziewała w najgorszych koszmarach. Na śniegu leżał skulony chłopak ubrany w ciemny, splamiony krwią płaszcz. Twarz miał zasłoniętą dość długimi, czarnymi włosami, wszędzie na około była krew. Cała masa krwi. Diana była przerażona tym widokiem, ale mimo to rozpoznała w chłopaku swojego przyjaciela.

Nad Severusem stał Louis i kopał go w brzuch. Obok Weasleya stał James. Potter wyglądał na przerażonego. Próbował uspokoić kuzyna , ale Diana tego nie widziała. Malfoyówna wyjęła natychmiast różdżkę.

- Drętwota! – wrzasnęła i obje chłopcy wylądowali na śniegu. Malfoyówna czym prędzej podbiegła do nieprzytomnego Snapea i obróciła go na plecy. Wyglądał okropnie. Cały był zakrwawiony, miał złamany noc i podbite oko.

- Słyszysz mnie? Sev…. Bałagam cię… Odezwij się.. – błagała Diana, a w jej głosie dało się słyszeć desperację. Jednak chłopak ani drgnął. Leżał na śniegu zakrwawiony, blady i nieprzytomny.

Diana poczuła jak łzy napływają jej do oczu i zaczynają leniwie spływać po zaczerwienionych od zimna policzków.

- Trzeba go zanieść do Skrzydła Szpitalnego. – Usłyszała czyjś łagodny głos za swoimi plecami i poczuła czyjąś ciepłą dłoń na swoim zziębniętym ramieniu.

Ślizgonka odwróciła się gwałtownie i stanęła oko w oko z Jamesem Potterem. W jednej chwili bez zastanowienia wyjęła różdżkę i przyłożyła ją chłopakowi do gardła.

- To ty! To ty mu to zrobiłeś! A ja ci zaczynałam ufać… - wysyczała przez nerwowo zaciśnięte zęby wbijając mu coraz mocniej konicówrę różdżki w szyję.

- Nie, Diano.. – mówił spokojnie Potter. – To Louis. – Wskazał na błękitnowłosego chłopaka, który właśnie zaczął się podnosić ze śniegu.

Ślizgonka na moment zabrała różdżkę z szyi Jamesa i rzuciła ponownie drętwotę na Weasley’a, po czym znów wbiła patyk w szyję Pottera.

- Ty też! Widziałam. Gdybyś nie był w to zamieszany to byś mu pomógł – wysyczała blondynka przez łzy.

- To nie prawda. Diano, zobacz On jeszcze żyje. Przenieśmy go do Skrzydła i tam ci wszystko wyjaśnię… - uspokajał ją.

Diana powoli odsunęła różdżkę od Jamesa i powoli wstała.

******

Już po chwili James niosący na rękach zakrwawionego Severusa i zapłakana Diana weszli do zamku. Uczniowie odwracali za nimi głowy i patrzyli przerażeni. Pni Pomfrey również widząc ich przeraziła się.

- Mój Merlinie! – zawołała i poczęła opatrywać Snape’a. Diana wciąż płakała. James objął ją ramieniem i dziewczyna płacząc w jego pierś przyglądała się jak Pani Pomfrey krząta się naokoło łóżka na którym James położył Severusa.

- Boję się, James… - szepnęła. Gryffon przytulił ją tylko mocniej do siebie.

- Wszystko będzie dobrze... – zapewniał ją całując w głowę.

Po kilkunastu minutach Pani Pomfrey odsłoniła zasłony naokoło łóżka i podeszła do Jamesa i Diany.

- To nie było nic poważnego. Miał złamany nos, kilka żeber, podbite oko i stracił nieco krwi, ale jest lepiej niż na to wyglądało. Musi teraz dużo odpoczywać, ale do świąt się wyliże… - oznajmiła.

- Dziękuję… - szepnęła Diana. – Naprawdę dziękuję…

- Zapewne profesor McGonnagal będzie tu niedługo i będzie chciała wiedzieć kto go tak urządził, więc przygotujcie się na przesłuchanie…

- Oczywiście – przytknął James.

- Czy… Czy możemy się z nim zobaczyć?

-Tak. Sądzę że tak – dodała starsza kobieta, a na jej twarzy pojawił się ciepły, pokrzepiający uśmiech.

Malfoyówna czym prędzej podeszła do łóżka, na którym leżał jej przyjaciel.

- Sev… Jak się czujesz?- spytała pół szeptem łapiąc go za dłoń. Chłopak uchylił nieco ciężkie powieki.

- Umarłem? – spytał zachrypniętym głosem. Diana zachichotała cicho z ulgą.

- Jeszcze nie – odparła z delikatnym uśmiechem. – Pamiętasz co się stało? To Louis cię pobił?

Severus patrzył chwilę na Dianę próbując sobie przypomnieć co się działo zanim stracił przytomność. Pamiętał że pokłócił się z Jamesem. O Dianę. Nie podobało mu się to że Potter spędza z nią tyle czasu, a potem przyszedł Weasley. Śmiał się. Powiedział Potterowi że on jest zwolennikiem tradycyjnych metod i zaczął go okładać.

Severus już chciał przytaknąć kiedy dostrzegł że Diana nie jest sama. Lustrował przez chwilę dłoń Pottra spoczywającą na talii Diamy.

- Nie. To był Potter… - powiedział, a głos jego brzmiał jak wyrok.

Potter wyglądał na zdziwionego i przerażonego zarazem. Jak widać przypuszczał co się za chwilę stanie. Do tej pory łagodny wyraz twarzy Malfoyówny zmienił się nie do poznania.

- To nie prawda – zaczął zarzekać się James. – Diana, nie wierz mu… Ja nigdy bym….

- Wyjdź – przerwała mu Malfoyówna zimnym, wypranym z jakichkolwiek uczuć tonem.

- Skarbie, błagam cię… Przecież on kłamie…

- Nie pieprz głupot, Potter – syknęła. – Po prostu wyjdź i nie waż się zbliżać choćby na krok do mnie i do Severusa – dodała i zabrała dłoń Gryfona ze swojej talii.

- Diana… Wydłuchaj mnie… - jęknął błagalnie chłopak.

- Nie chcę cię już więcej widzieć. Wyjdź.

Młody Potter schowawszy twarz w dłoniach wyszedł ze Skrzydła Szpitalnego.

- Sev… Tak mi przykro – szepnęła opadając na stojący obok łóżka stołek. – On mi mówił że to Louis… Nie wiedziałam… Powinnam wiedzieć że mnie okłamuje – dodała ze łzami w oczach wciąż nie puszczając jego dłoni.

- To nic… - szepnął, a w jego głowie zaczęło narastać poczucie winy już się zbierał żeby powiedzieć Dianie prawdę, ale ona pocałowała go czule w policzek i szepnęła:

- Prześpij się… Musisz odpoczywać.

Nie potrafił jej powiedzieć prawdy. Tak bardzo ją kochał… Nie przeżyłby tego gdyby go znienawidziła.

- Najważniejsze że jesteś przy mnie… - odszepnął i przymknął oczy by oddać się w objęcia Morfeusza.